Καρταχένα-Λίμα
Ισημερινός!Κολομβία, Εκουαδόρ και πρώτη γεύση από Περού... Ένα οδοιπορικό ακραίων αντιθέσεων, από την Καραϊβική πάνω στις ¶νδεις και από τροπικά δάση στις ερημικές ακτές του Ειρηνικού.
ΝΑμαστε, λοιπόν, στην Καρταχένα, στις ακτές της Καραϊβικής, τον πρώτο μας σταθμό στη Νότια Αμερική. Είχαμε ακούσει πολλά για την Κολομβία, τα οποία θα έπρεπε να μας αποθαρρύνουν, όμως ακριβώς γι’ αυτό την αντιμετωπίσαμε με περιέργεια και ενθουσιασμό.
Στο διακοσμημένο σαν λατέρνα «κολεκτίβο» (λεωφορείο) που πήραμε από το αεροδρόμιο για να πάμε στο κέντρο έπαιζε στη διαπασών σάλσα μουσική, ενόσω μπαινόβγαιναν κορίτσια με απύθμενα ντεκολτέ και καυτά σορτς. Αφού περάσαμε από κάποιες φτωχογειτονιές, φτάσαμε στο κέντρο και μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Στην παραθεριστική συνοικία της Μπόκα Γκράντε, η Καρταχένα θυμίζει Ρίο ντε Τζανέιρο, χάρη στα ψηλά συγκροτήματα κατοικιών, στα μοντέρνα μαγαζιά και στα μοναχικά κορίτσια που πηγαινοέρχονται στην ακτή με προκλητικά μαγιό. Αντίθετα, στην παλιά, οχυρωμένη πόλη ο χρόνος μοιάζει να έχει μείνει στο 1800. Σπίτια με θαυμάσια αρχιτεκτονική, άμαξες, καφέ, θέατρα και μαύρες πωλήτριες φρούτων με παρδαλά φορέματα - αυτή είναι η καρτ ποστάλ από μια πόλη-μνημείο της UNESCO, που ιδρύθηκε το 1533. Αργοί οι ρυθμοί εδώ, ειδικά στη μεσημεριανή σιέστα, τότε που όλοι πιάνουν μια σκιά και δε δουλεύει τίποτα. Αυτή είναι η τρομερή και φοβερή Κολομβία; Όχι μόνο...
Με το «καλημέρα», μας έκαναν εντύπωση το υψηλότερο επίπεδο ζωής σε σχέση με τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής καθώς και οι τσουχτερές -για τα δικά μας στάνταρντ- τιμές. Μια μερίδα «μιλανέζα» (πανέ κοτόπουλο) εύκολα αγγίζει τα 7 με 8 ευρώ στο πιο απλό εστιατόριο. Έπειτα από ένα μαραθώνιο γραφειοκρατικών διαδικασιών, πήραμε το Discovery από το λιμάνι και φύγαμε για Σάντα Μάρτα, την πρώτη πόλη που αποίκησαν οι Ισπανοί στη Νότια Αμερική. Οι αλλεπάλληλοι σταθμοί διοδίων θα γίνονταν ο καημός μας στην Κολομβία. Στα πρώτα 250 χλμ. είχαμε πληρώσει περίπου 15 ευρώ - μα είναι δυνατόν; Όμως, δε μας φρέναρε αυτό. Στις επόμενες είκοσι ημέρες κάναμε τελικά πάνω από 2.500 χλμ. στην τέταρτη μεγαλύτερη χώρα της Νότιας Αμερικής, μέχρι να βγούμε στο Εκουαδόρ.
Σε αυτήν τη διαδρομή ξεδιπλώθηκε μπροστά μας μια χώρα όλο αντιθέσεις. Από τη μία είναι πολύ μοντέρνα, ανεπτυγμένη και ολίγον νεόπλουτη, ειδικά στην Μπογκοτά των 8 εκατομμυρίων κατοίκων. Αχανής πόλη με τρομερά κυκλοφοριακά προβλήματα -δεν έχει καν μετρό-, με απέραντες φτωχογειτονιές στα νότια, αλλά χλιδάτα μαγαζιά και διαμερίσματα στα βόρεια. Όλα αυτά σε ένα οροπέδιο σε υψόμετρο 2.600 μ. Το πρώτο βράδυ εκεί κατασκηνώσαμε σε πάρκινγκ, δίπλα στη φοιτητική γειτονιά της Καντελάρια, μιας και δε βρίσκαμε δωμάτιο με λιγότερα από 20 ευρώ. Κυκλοφορήσαμε, αλλά κανένας δε μας κόλλησε για ναρκωτικά, και αυτό ισχύει για όσο μείναμε στην Κολομβία. Η κόκα πουλιέται μόνο στη χονδρική, η λιανική έχει να αντιμετωπίσει ένα στρατό από αστυνομικούς σε κάθε πόλη. Τη δεύτερη ημέρα μας φιλοξένησε ο Λούις, ιδρυτής της Legion Land Rover, της μοναδικής λέσχης Land Rover στη χώρα, στο άνετο διαμέρισμα της θεότρελης μητέρας του, που μαγείρευε όλο το βράδυ χωρίς να βάλει ποτέ γλώσσα μέσα. Η γειτονιά τους είναι γεμάτη νεόκτιστες πολυκατοικίες με πάρκινγκ και υπαίθριους χώρους.
Ενώ κάπως έτσι ζει η μεσαία τάξη της Μπογκοτά, μερικές μέρες πριν, στο χωματόδρομο προς το Μομπός, αντικρίζαμε το άλλο πρόσωπο της Κολομβίας: χαμόσπιτα από τσιμεντότουβλα χωρίς ρεύμα, παιδιά να παίζουν στο χώμα, άνεργους άντρες και γυναίκες να πουλούν μέχρι και χελώνες για να ζήσουν. Μία Κολομβία πραγματική Αφρική! Εκείνο το βράδυ μείναμε με μια θαυμάσια οικογένεια της υπαίθρου, σε μια αυλή με τεράστιο κοτέτσι χωρίς τρεχούμενο νερό. Και ενώ στην Μπογκοτά φορούσαμε φλις τη νύχτα, εδώ βρέχαμε τις πετσέτες μας για να αντέξουμε τη ζέστη στη σκηνή. Σε μια χώρα τόσο κοντά στον Ισημερινό, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία ποια εποχή πηγαίνεις, αλλά σε τι υψόμετρο κινείσαι.
Για να αποφύγουμε τη ζέστη, κινηθήκαμε κι εμείς από τις ¶νδεις. Μη μας ρωτήσετε πώς ήταν η Παναμερικάνα, εμείς ταξιδέψαμε από την ορεινή εθνική, στην οποία η κίνηση, τα τρελά φορτηγά και οι στροφές μας ζάλισαν μέχρι να βρεθούμε στην Μπογκοτά, έχοντας κάνει διάλειμμα σε δύο μικρές, ισπανικές πόλεις: τη Χιρόν και τη Βίγια ντε Λέιβα. Ειδικά τη δεύτερη να τη θυμάστε, είναι η πιο όμορφη πόλη της Κολομβίας, και αυτή με την πιο εντυπωσιακή πλατεία. Τη ζήσαμε σε μια δύσκολη στιγμή της, όταν τα γύρω βουνά καίγονταν για έξι μέρες. Ακόμη πετούσαν πυροσβεστικά ελικόπτερα του στρατού όταν φτάσαμε εκεί.
Από την Μπογκοτά κατηφορίσαμε και πάλι από τις ¶νδεις, και ακολουθήσαμε τον ποταμό Μαγκνταλένα -το «Μισισιπή της χώρας», όπως τον λένε- μέχρι τα νότια. Κάναμε στάση στο Σαν Αγκουστίν, τους Δελφούς της Κολομβίας, μιας και εκεί βρίσκονται τα ερείπια ενός προϊσπανικού πολιτισμού χωρίς όνομα, από τον οποίο έχουν απομείνει κάτι μυστηριώδη, μονολιθικά αγάλματα, όμοια με εκείνα που υπάρχουν στα νησιά του Πάσχα στον Ειρηνικό. Μείναμε σε αγρόκτημα, χαθήκαμε στην κεντρική αγορά, βρήκαμε τις πηγές του ποταμού Μαγκνταλένα και στη συνέχεια πήραμε ένα σκληρό χωματόδρομο για να βγούμε πιο δυτικά, στο Ποπαγιάν. Μια διαδρομή που μας είχαν συμβουλέψει να αποφύγουμε, λόγω της παρουσίας ανταρτών. Και εμείς γι’ αυτό ακριβώς την πήραμε! Φυσικά, αντάρτες δε μας την έπεσαν, ούτε χρειαστήκαμε έξι ώρες (που μας έλεγαν οι ντόπιοι), αλλά λιγότερες από τέσσερις για 150 χλμ. Χορτάσαμε σκληρό χώμα και λακκούβες, εκεί ψηλά στα 3.200 μέτρα μέσα στα σύννεφα. Όταν φτάσαμε στο Ποπαγιάν, νιώσαμε ότι η Κολομβία είχε τελειώσει για εμάς. Ακόμα μία αποικιακή πόλη είναι, όπου τα πάντα είναι βαμμένα λευκά. Την επόμενη ημέρα ήρθε και μας βρήκε ένα ζευγάρι Γερμανών: «Θέλουμε να πάρουμε αυτόν το δρόμο, αλλά μάθαμε για τους αντάρτες. Τι να κάνουμε;». Εμείς τους ενθαρρύναμε να πάνε. Δεν ξέρουμε τι απέγιναν...
Roller coaster!
Περάσαμε τα σύνορα του Εκουαδόρ σε χρόνο-ρεκόρ 20 λεπτών, λίγο πριν νυχτώσει, και έκτοτε για κάποιο λόγο όλο μας έπιανε νύχτα στη χώρα, όποτε θέλαμε να κατασκηνώσουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίναμε να απαθανατίζουμε τοπία, λαϊκές αγορές και γυναίκες ντυμένες παραδοσιακά, με τα μάλλινα καπέλα τους και τα μοβ πόντσο. Το Εκουαδόρ έχει πάρει το όνομά του από τη γεωγραφική του θέση - «Ισημερινός» είναι στα ελληνικά η επίσημη ονομασία του. Εδώ ανήκουν τα νησιά Γκαλάπαγκος. Σαφώς και θέλαμε να επισκεφτούμε τον τόπο όπου ο Δαρβίνος ανέπτυξε τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών, όμως ήταν απαγορευτικό εγχείρημα για τον προϋπολογισμό μας.
Όπως και το Περού, το Εκουαδόρ περιλαμβάνει τρεις εντελώς διακεκριμένες κλιματικές ζώνες: αδιαπέραστο τροπικό δάσος στα ανατολικά, την οροσειρά των ¶νδεων στο κέντρο και τα τροπικά πεδινά που μεταβάλλονται σε έρημο στο νότιο μέρος της. Μέσα σε μία ημέρα μπορείς να αλλάξεις τρεις εποχές, κάτι που ζήσαμε κι εμείς όταν από τη λίμνη Κιλοτόα, στα 4.000 μ., κατεβήκαμε από ένα λασπόδρομο μέσα στην ομίχλη στην πόλη Λαμανά. Ενώ παγώναμε το μεσημέρι, ιδρώναμε το βράδυ, και την επομένη επιστρέφαμε στο χειμώνα, καθώς πηγαίναμε στην πανέμορφη πόλη Κουένκα, μέσω ενός εξώκοσμου τοπίου γεμάτου μικρές λίμνες στο εθνικό πάρκο Ελ Κάχας. Μάλιστα, μία ημέρα πριν, είχαμε ανέβει στα 4.645 μ. με το αυτοκίνητο στο ηφαίστειο Κοτοπάξι, το οποίο είναι ψηλό σχεδόν όσο το Κιλιμάντζαρο. Για τρεις μέρες, το Discovery δεν ταξίδευε απλώς πέρα δώθε, αλλά και πάνω κάτω, σαν roller coaster, σαν τρενάκι του λούνα παρκ...
Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις πόλεις των ¶νδεων και στα πεδινά της χώρας δε σταματούν στο κλίμα. Οι φυσιογνωμίες στο βουνό είναι σκληρές, ηλιοκαμένες. Οδηγώντας στις ¶νδεις, συναντάς κυρίως γυναίκες βοσκούς με τα παιδιά τους, ντυμένες όλες παραδοσιακά, με χρωματιστά πόντσο, βελούδινα πεδιλάκια και μάλλινα καπέλα που κρύβουν τα σκούρα μάτια τους. Από τη μία ζηλεύεις τους ανθρώπους αυτούς που ζουν μέσα σε τόσο όμορφα τοπία, από την άλλη απορείς με τις αντοχές τους.
Στη Βιλκαμπάμπα, στα νότια της χώρας, βρήκαμε τον απόλυτο παράδεισο για εναλλακτικούς ταξιδιώτες, που έρχονται εδώ για να βρουν το ελιξίριο της ζωής, μιας και για δεκαετίες κυκλοφορούσε ο μύθος ότι οι ντόπιοι έφταναν να ζουν μέχρι 140 χρόνια. Πίσω από το μύθο κρύβεται ένας θεότρελος Αμερικανός, αυτοαποκαλούμενος προφήτης και γκουρού του ελεύθερου έρωτα, που έζησε και πέθανε στην εύφορη αυτήν κοιλάδα με το ψευδώνυμο «Τζόνι Λαβγουίσντομ». Παιδί του παραισθησιογόνου κάκτου που ευδοκιμεί στην περιοχή πρέπει να ήταν...
Για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σημαίνει ότι δεν πειστήκαμε να μείνουμε μέχρι τα βαθιά γηρατειά μας στη Βιλκαμπάμπα. Γεμίσαμε πετρέλαιο στα σύνορα, στην πόλη Μακαρά, και με ένα γέμισμα φτάσαμε από την Παναμερικάνα στη Λίμα, περνώντας από την έρημο που απλώνεται στις ακτές του Ειρηνικού. Είμαστε στην πόλη απ’ όπου ξεκίνησε κατά κάποιον τρόπο το όνειρο που ζούμε εδώ και περίπου χίλιες μέρες. Το 2005 στο Περού είχαμε κάνει την πρόβα τζενεράλε γι’ αυτό το ταξίδι, όπως μπορεί να θυμάστε όσοι είστε σταθεροί αναγνώστες με δυνατή μνήμη. Από εδώ, πλέον, ξεκινά ένα συναρπαστικό οδοιπορικό προς τη Γη του Πυρός, που θα μας περάσει από το αποκλεισμένο Μάτσου Πίτσου (παραμένει κλειστό λόγω των φονικών κατολισθήσεων του Ιανουαρίου), τη λίμνη Τιτικάκα, τις αλυκές Ουγιούνι της Βολιβίας, την έρημο Ατακάμα και τις σεισμόπληκτες περιοχές της Χιλής. Σε μια περίοδο που ο κόσμος εδώ πίστεψε ότι προς στιγμήν ήρθε το τέλος του κόσμου (λόγω του τρομακτικού σεισμού, και όχι της οικονομικής κρίσης που βιώνει η Ελλάδα), εμείς οδεύουμε προς το γεωγραφικό τέλος του κόσμου, τη μακρινή Ουσουάια..._ Α. Τ.
Falso positivo
Θα γνωρίζετε ότι η Κολομβία είναι η Νο 1 παραγωγός χώρα κοκαΐνης στον κόσμο. Πιθανόν να έχετε διαβάσει κατά καιρούς για τον εμφύλιο που μαίνεται εδώ και δεκαετίες στα τροπικά δάση της χώρας ανάμεσα στο αντάρτικο του FARC -το στρατιωτικό δεκανίκι των καρτέλ- και στην παραστρατιωτική οργάνωση ELN. Αποτέλεσμα του εμφυλίου ήταν να καταντήσει η Κολομβία μία από τις πιο επικίνδυνες χώρες του κόσμου. Μόνο το 2000 καταγράφηκαν 3.572 απαγωγές. Το 1999 ξεκίνησε το πρόγραμμα Plan Colombia, για να καθαρίσει η χώρα από τα καρτέλ, το οποίο έθεσε ως κεντρικό άξονα της πολιτικής του ο σημερινός πρόεδρος Αλβάρο Ουρίμπε, όταν ανέλαβε την κυβέρνηση, το 2002. Με τη συνδρομή των ΗΠΑ, που επένδυσαν 1,6 δισ. δολάρια κυρίως για την ενίσχυση του κολομβιανού στρατού, τα καρτέλ κοκαΐνης μπορεί να μην πατάχθηκαν, η παραγωγή όμως της πανάκριβης σκόνης μειώθηκε αισθητά, το ίδιο και το έγκλημα στη χώρα, η οποία τελευταία ξαναμπαίνει στον τουριστικό χάρτη. Το αντάρτικο βέβαια παραμένει, αν και αποδυναμωμένο, στις δυσπρόσιτες ζούγκλες της Κολομβίας, ενώ οι επιχειρήσεις του στρατού έχουν και παράπλευρες απώλειες. Αρκετοί αθώοι, κυρίως νέοι από φτωχές οικογένειες, έχουν χάσει τη ζωή τους σε στρατιωτικές επιδρομές, για χάρη μιας πολιτικής που πασχίζει να φέρει θετικά αποτελέσματα. Ένα τεράστιο σκάνδαλο, το λεγόμενο «falso positivo», ταλανίζει πλέον τη χώρα, όπως είδαμε κι εμείς σε διαμαρτυρίες γονέων έξω από το προεδρικό μέγαρο στην Μπογκοτά.
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ DISCOVERY
ΧΛΜ. DISCOVERY: 146.504
ΧΛΜ. ΤΑΞΙΔΙΟΥ: 137.504
ΧΛΜ. ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: 5.182
ΛΙΤΡΑ ΝΤΙΖΕΛ: 662
ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ: 12,7 ΛΙΤΡΑ/100 ΧΛΜ.
Στο Εκουαδόρ, σε μεγάλο υψόμετρο, παρατηρήσαμε εκπομπή γαλάζιου καπνού από την εξάτμιση. Ανησυχήσαμε, μέχρι που αντιληφθήκαμε ότι το ίδιο συμβαίνει σε κάθε πετρελαιοκίνητο στη χώρα. Τι σκ... έχει μέσα το τοπικό ντίζελ; Στο Τρουχίγιο του Περού αλλάξαμε τακάκια πίσω στα 145.950 χλμ., ύστερα από 53.000 χλμ.! Στη Λίμα ένας συνάδελφος δημοσιογράφος, του περιοδικού Ruedas & Tuercas, μας σύστησε στη Manasa, την άρτια οργανωμένη Land Rover του Περού (Ave. Xavier Prado 1110), όπου μας προσέφεραν ένα πλήρες σέρβις εντελώς δωρεάν, μόλις 6.000 χλμ. μετά τον Παναμά. Έτσι, για πρώτη φορά δοκιμάζουμε συνθετικό λάδι Elaion της YPF Repsol 5W-40. Επιπλέον, μας άλλαξαν τα μπροστινά τακάκια που είχαν λιώσει, βαλβολίνες στο κιβώτιο και στο κιβώτιο μεταφοράς (που δεν τις βρίσκαμε πουθενά στο ελεύθερο εμπόριο) καθώς και την κεντρική μονάδα του χειρόφρενου, όμως αυτό δε λειτούργησε. ¶λλαξαν την ηλεκτρονική μονάδα του κιβωτίου -πάντα σε καθεστώς εγγύησης-, αλλά χειρόφρενο και πάλι δεν έχουμε, πιθανώς επειδή πρέπει να αλλαχθούν οι πίσω δίσκοι. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουμε απτόητοι. Gracias, amigos Peruanos!
FAQ
ΝΤΙΖΕΛ: ΚΟΛΟΜΒΙΑ 5.200-6.600 COP (0,53-0,67 ΕΥΡΩ/ΛΙΤΡΟ) ΠΕΣΟΣ/ΓΑΛΟΝΙ, ΕΚΟΥΑΔΟΡ 1,03 USD/ΓΑΛΟΝΙ (0,2 ΕΥΡΩ/ΛΙΤΡΟ), ΠΕΡΟΥ 9,5-10 SOL/ΓΑΛΟΝΙ (0,64-0,68 ΕΥΡΩ/ΛΙΤΡΟ) ΔΙΟΔΙΑ: ΚΟΛΟΜΒΙΑ 7.500 COP/100 ΧΛΜ. ΕΘΝ. ΠΑΡΚΟ ΤΑΪΡΟΝΑ: 84.000 COP ΑΡΧ. ΧΩΡΟΣ Σ. ΑΓΚΟΥΣΤΙΝ: 30.000 COP ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΚΟΤΟΠΑΞΙ: 10 USD ΚΑΡΤΑ SIM: ΚΟΛΟΜΒΙΑ 3.000 COP, ΠΕΡΟΥ: 15 SOL
ΙΣΟΤΙΜΙΑ: 1 ΕΥΡΩ = 2.600 COP (ΠΕΣΟΣ ΚΟΛΟΜΒΙΑΣ) = 1,37 USD (ΔΟΛΑΡΙΑ ΕΚΟΥΑΔΟΡ) = 3,9 SOL ΠΕΡΟΥ
28-31/1/2010
Καρταχένα, 132.322 χλμ.:
Hola, Νότια Αμερική! Μεγάλη μάχη για να εκτελωνίσουμε το αυτοκίνητο...
1-2/2/2010
Πάρκο Ταϊρόνα, 132.595 χλμ.:
Κατασκηνώνουμε στον πιο παρθένο βιότοπο της Κολομβίας, πάνω στην Kαραϊβική, παρέα με έναν Ελληνοβρετανό ταξιδιώτη, τον Ντίνο Μουτσόπουλο.
3/2/2010
Ταγκάνγκα, 132.658 χλμ.:
Κάνουμε καταδύσεις στο ψαροχώρι αυτό, που θυμίζει έντονα Ελλάδα.
4/2/2010
Μομπός, 132.954 χλμ.:
Στην απομονωμένη πόλη στις όχθες του ποταμού Μαγκνταλένα, αντικρίζουμε το παραδοσιακό πρόσωπο της Κολομβίας.
5/2/2010
Χιρόν, 133.303 χλμ.:
Κατασκηνώνουμε στο κεντρικό πάρκινγκ της ισπανικής αυτής κωμόπολης, λίγο έξω από την πολύβουη Μπουκαραμάνγκα.
6-9/2/2010
Σαν Χιλ, 133.423 χλμ.:
Στάση για συγγραφή στο ορεινό χωριό που έχει μετατραπεί σε «Μέκκα» δραστηριοτήτων περιπέτειας, όπως είναι το ράφτινγκ και το παραπέντε.
10/2/2010
Βίγια ντε Λέιβα, 133.603 χλμ.:
Πυροσβεστικά ελικόπτερα προσπαθούν να κατασβέσουν τη φωτιά που άναψε έξι ημέρες πριν στα βουνά γύρω από το πανέμορφο αυτό χωριό με την τεράστια πλακόστρωτη πλατεία.
11/2/2010
Μπογκοτά, 133.821 χλμ.:
Περνάμε από την «κοιλάδα των δεινοσαύρων» και φτάνουμε βράδυ στην πρωτεύουσα, για να κατασκηνώσουμε σε πάρκινγκ της κεντρικής αγοράς.
12/2/2010
Μπογκοτά, 133.852 χλμ.:
Μας φιλοξενεί στο σπίτι του ο ιδρυτής της τοπικής λέσχης Land Rover (www.legionlandrover.com)
13/2/2010
Ριβέρα, 134.172 χλμ.:
Κατηφορίζουμε από τις ¶νδεις και ταξιδεύουμε παράλληλα με τον ποταμό Μαγκνταλένα, για να κατασκηνώσουμε στις προσφιλείς θερμές πηγές κοντά στην πόλη Νέιβα.
14/2/2010
Σαν Αγκουστίν, 134.383 χλμ.:
Κατασκηνώνουμε σε ένα αγρόκτημα (2,5 ευρώ...) και επισκεπτόμαστε το σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της Κολομβίας.
15-16/2/2010
Ποπαγιάν, 134.568 χλμ.:
Η δεύτερη μεγαλύτερη ισπανική πόλη της χώρας, μετά την Καρταχένα.
17/2/2010
Σαν Γκάμπριελ, 134.934 χλμ.:
Μπαίνουμε με συνοπτικές διαδικασίες στο Εκουαδόρ και κοιμόμαστε σε πάρκινγκ με θέα στο χωριό. Πολύ κρύο!
18/2/2010
Κίτο, 135.153 χλμ.:
Διασχίζουμε τον Ισημερινό και φτάνουμε στην πρωτεύουσα, που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.850 μ.
19/2/2010
Κοτοπάξι, 135.270 χλμ.:
Ανεβαίνουμε στα 4.650 μ. και κατασκηνώνουμε στις πλαγιές του πανέμορφου ηφαιστείου, παρέα με το φύλακα του πάρκου.
20/2/2010
Λαμανά, 135.514 χλμ.:
Ζέστη και υγρασία στα πεδινά, έπειτα από πολύωρο ταξίδι στη μαγευτική λίμνη Κιλοτόα, στα 4.000 μ.
21-22/2/2010
Κουένκα, 135.858 χλμ.:
Η πιο όμορφη πόλη του Εκουαδόρ και με τα καλύτερα γλυκά!
23-24/2/2010
Βιλκαμπάμπα, 136.108 χλμ.:
Από την περιώνυμη κοιλάδα της μακροζωίας αποχαιρετούμε το Εκουαδόρ. Δε ζητάμε να δοκιμάσουμε τον παραισθησιογόνο κάκτο του Σαν Πέδρο...
25/2/2010
Ταμπογκράντε, 136.427 χλμ.:
Με συνοπτικές διαδικασίες μπαίνουμε στο Περού. Κατασκηνώνουμε στο εστιατόριο, όπου δοκιμάζουμε το πρώτο μας σεβίτσε (ωμά ψαρικά «ψημένα» σε λεμόνι).
26/2/2010
Χουαντσάκο, 136.924 χλμ.:
Φτάνουμε στο Τρουχίγιο και αποσυρόμαστε στο παραθαλάσσιο θέρετρο με τις παραδοσιακές βάρκες από καλάμι «τοτόρα».
27/2/2010
Παναμερικάνα, 137.206 χλμ.:
Κολλάμε για τρεις ώρες σε έναν αμμόλοφο δίπλα στην εθνική! Ξεκολλάμε όταν νυχτώσει με πανσέληνο.
28/2/2010
Λίμα, 137.504 χλμ.:
Φτάνουμε στην πρωτεύουσα και συναντιόμαστε με τον Δημήτρη Παρούση, το γνωστό godimitris.gr, ύστερα από τρία χρόνια φιλίας μέσω Skype!
INFO
Δείτε πού βρισκόμαστε τώρα στο www.theworldoffroad.com
Στην Ταγκάνγκα της Κολομβίας οι καταδύσεις είναι πάμφθηνες και ο βυθός αρκετά ενδιαφέρων.
Παραδοσιακό πέρασμα του ποταμού Μαγκνταλένα, για να φτάσουμε στο Μομπός.
Στην αυλή ενός σπιτιού μείναμε στο Μομπός, και το πρωί οι οικοδεσπότες μας... επιφύλαξαν αυγά από το κοτέτσι τους.
Ζωντανές χελώνες για κατσαρόλα βρήκαμε στη βόρεια Κολομβία...
Κορίτσια μαζεύουν χρήματα για το καρναβάλι του χωριού τους, κάπου στην Κολομβία.
Ελάχιστοι άντρες επιμένουν στην παραδοσιακή τους φορεσιά στη Βίγια ντε Λέιβα.
Ο απολιθωμένος κρονόσαυρος των 10,6 μέτρων στο μουσείο El Fosil έξω από τη Βίγια ντε Λέιβα!
Η Catedral del Sal (καθεδρικός από αλάτι) βρίσκεται στη Ζιπακιρά, στα περίχωρα της Μπογκοτά.
Κάμπινγκ στο κέντρο της Μπογκοτά!
Μοτοσικλετιστές διαδηλώνουν κατά της κυβέρνησης στην Μπογκοτά για τους φόρους που θέλει να επιβάλει.
Η σταρ της «καβαλκάτα» που συναντήσαμε στην πόλη Νέιβα.
Δεκάδες τα μπλόκα στους δρόμους της Κολομβίας, όμως ποτέ δε μας σταμάτησαν, μέχρι που σταματήσαμε εμείς για μία φωτογραφία...
¶κη, σου αρέσει το «κεσίγιο» (τυράκι);
Στο δρόμο προς Σαν Αγκουστίν, στις όχθες του ποταμού Μαγκνταλένα.
Τυπικό chicken bus της Κολομβίας.
Πιτσιρίκια τρέχουν για το μεροκάματο στο Κίτο.
Ο δρόμος φτάνει στα 4.650 μ. στο ηφαίστειο Κοτοπάξι.
Τα τρίκυκλα μοτοταξί είναι η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις στο Περού.
Μπήκαμε στο Περού από τα ήσυχα σύνορα στην πόλη Μακαρά.
Η κουλτούρα του «μπάνιου» κυριαρχεί στην Καρταχένα.
Τρελαμένοι με το ποδόσφαιρο οι Κολομβιανοί, όπως όλοι στη Λατινική Αμερική.
Η παλιά Καρταχένα είναι από τις πιο καλοδιατηρημένες ισπανικές πόλεις που έχουμε αντικρίσει.
Φωτογενής η διαδρομή προς τη λίμνη Κιλοτόα, στο κεντρικό Εκουαδόρ.
Κατεβαίνοντας στη λίμνη Κιλοτόα, που δημιουργήθηκε από μια ηφαιστειακή έκρηξη, οκτακόσια χρόνια πριν. Το πιο απίστευτο θέαμα του Εκουαδόρ.
Το Οταβάλο έχει την πιο ζωντανή λαϊκή αγορά στο Εκουαδόρ.
Παρέα με τον φύλακα κ. Σεγούντο, στο ηφαίστειο Κοτοπάξι.
Κολλημένοι δίπλα στην Παναμερικάνα, για μία φωτογραφία...
Η Παναμερικάνα περνά μέσα από την έρημο, στις ακτές του Ειρηνικού, στο Περού.
Η είσοδος στο χωριό Βιλκαμπάμπα, όπου το νερό λένε ότι έχει θαυματουργές ιδιότητες...
Μέχρι τώρα αποφύγαμε να δοκιμάσουμε «κούι», ινδικό χοιρίδιο δηλαδή, είτε στο Εκουαδόρ είτε στο Περού...
Μόλις μπήκαμε στο Περού, μάθαμε για το φοβερό σεισμό στη Χιλή.